Με μια εντυπωσιακή είσοδο για πρώτο μυθιστόρημα, που έχει κερδίσει το βραβείο PEN/Hemingway και συμπεριλήφθηκε στη βραχεία λίστα για το βραβείο Man Booker 2016, η Οτέσα Μόσφεγκ παραδίδει ένα ψυχολογικό θρίλερ μυστηρίου, χιτσκοκικής κοπής και ατμόσφαιρας, που διαβάζεται απνευστί λόγω εξαιρετικής, ρέουσας γραφής και σασπένς. Ταυτόχρονα, εκπλήσσει με το πόση, σχεδόν ωμή, αλήθεια (ψυχολογικά, συναισθηματικά, κοινωνικά) περιλαμβάνει για τη γυναικεία ψυχοσύνθεση, και όχι μόνο.
Βρισκόμαστε στα 1964, σε μια αμερικανική κωμόπολη την οποία η βασική ηρωίδα και αφηγήτρια (εκ των υστέρων) επιλέγει να αφήσει ανώνυμη, και παρακολουθούμε όπως μαθαίνουμε τη ζωή της τότε, ως νεαρής κοπέλας, λίγο καιρό πριν εξαφανιστεί. Κοινωνικά απομονωμένη, άχαρη, συναισθηματικά παγωμένη, η Αϊλίν ζει με τον αλκοολικό πρώην αστυνομικό πατέρα της, σε ένα σπίτι αφρόντιστο και αναγάπητο όπως η ίδια. Παρακολουθούμε εκ των έσω κάθε λεπτομέρεια, κάθε σκέψη, κάθε στιγμή της καθημερινότητας που βυθίζει την ηρωίδα όλο και πιο βαθιά στο ψυχολογικό τέλμα. Ώσπου, στο χώρο της εργασίας της, ένα σωφρονιστικό ίδρυμα ανηλίκων, θα εμφανιστεί η Ρεμπέκα, το ακριβώς αντίθετο της ηρωίδας: εντυπωσιακής εμφάνισης και τολμηρότητας χαρακτήρα, ζωντανή με κάθε έννοια της λέξης, πλούσια και με υψηλή μόρφωση. Και παραδόξως, επιδιώκει τη φιλία της Αϊλίν, η οποία γοητευμένη, σχεδόν ερωτευμένη μαζί της, θα την ακολουθήσει σε οτιδήποτε εκείνη της ζητήσει. Τα όσα θα συμβούν στη συνέχεια θα οδηγήσουν, με μια ανατροπή, στην εξαφάνιση της ηρωίδας, και το πώς το μαθαίνουμε από την ίδια.
Η Οτέσα Μόσφεγκ επιλέγει ευφυώς τη δομή του ψυχολογικού θρίλερ, με ένα «βουβό» αστυνομικό μυστήριο στην πλοκή του, για να μιλήσει από καρδιάς και κυρίως χωρίς να μασάει τα λόγια της, για πολλά δύσκολα θέματα: για τη γυναικεία σεξουαλικότητα, για τον αγώνα που δίνει κάθε γυναίκα σε κάθε εποχή για τη χειραφέτησή της, για τη μοναξιά και την απώλεια, για τις επώδυνες σχέσεις γονιών-παιδιών και τον αγώνα που επίσης δίνουν τα παιδιά αυτά, ως ενήλικες πλέον, για να τις ξεπεράσουν και να σταθούν στα πόδια τους. Η διάδραση ανάμεσα στους δύο βασικούς χαρακτήρες, την Αϊλίν και τη Ρεμπέκα, είναι ο μοχλός που θέτει σε κίνηση τη δράση του μυθιστορήματος, αλλά ταυτόχρονα καθρεφτίζει και τις σχέσεις μεταξύ των γυναικών, σε μεγάλο βαθμό, τονίζοντας το ταξικό στοιχείο (γεγονός που προσωπικά θεωρώ μεγάλο ατού του κειμένου, διότι συμβάλλει στην αλήθεια του). Αλλά κατά την εκτίμησή μου, η καρδιά του κειμένου και το καλύτερο κομμάτι του, είναι η σχέση της ηρωίδας με τον πατέρα της με τον οποίο αναγκαστικά συγκατοικεί πριν την εξαφάνισή της: η σχέση μιας γυναίκας με τον πατέρα της επηρεάζει καθοριστικά τη μετέπειτα ζωή της και η συγγραφέας εδώ κάνει αριστουργηματική δουλειά στην απόδοσή της, με ειλικρίνεια και βαθύ συναίσθημα.
Το βιβλίο το διάβασα σε δύο βράδια και εντυπωσιάστηκα από τη δύναμη και τη διαύγεια της γραφής της Οτέσα Μόσφεγκ. Πολλά θα περιμένουμε στο μέλλον από εκείνη.
