Η Τερέζα ΜακΕλντόουνι, η ηρωίδα της «Άγριας δύσης», είναι κόρη Αμερικανού συνταγματάρχη, που λείπει όλο και συχνότερα σε αποστολές μακριά από την οικογένειά του, και είναι έντεκα χρονών το 1960, όταν ξεκινάει το μυθιστόρημα. Επιστρέφει με τη μητέρα της, τη Μάρθα, και τον μικρότερο αδελφό της, τον Μάικ, στο Γκρέιτ Φολς της Μοντάνα, όπου ζουν οι γονείς της Μάρθας – ο παππούς της Τερέζας είναι μάλιστα ελληνικής (μικρασιατικής) καταγωγής. Μεγαλώνοντας, η Τερέζα θα ζήσει όλα τα πολιτικά γεγονότα που συντάραξαν την Αμερική τη δεκαετία του ’60. Οι γονείς της θα χωρίσουν και τυπικά, θα σπουδάσει πολιτικές επιστήμες, θα γνωρίσει και θα παντρευτεί στα 22 της τον Ρόμπερτ Ζανάκις, βιολόγο και ερασιτέχνη φωτογράφο. Μαζί του  θα κάνει το μυθικό ταξίδι προς τη Δυτική Ακτή, στις αρχές της δεκαετίας του ’70, και θα καταλήξει μόνη της στο Μεξικό. Από κει θα πάει στη Γουατεμάλα, άτυπη βοηθός σε ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα του ΟΗΕ για τη «διάσωση» των Λακαντόν, των τελευταίων Μάγια. Το (πρώτο) καλοκαίρι της Μεταπολίτευσης (1974) θα βρεθεί στη Μήλο και θα γνωρίσει τον συνομήλικό της συγγραφέα-αφηγητή. Θα ζήσει στην Αθήνα για λίγο το 1980, ως υπάλληλος της αμερικανικής πρεσβείας. Θα ξανασυναντηθούν με τον συγγραφέα το 1995 στην Ελβετία, όπου ζει με τον δεύτερο σύζυγό της και την κόρη τους. Η σχέση (ή η φιλία) τους θα κρατήσει μέχρι τις μέρες μας. Ο Μοδινός επιφυλάσσει για τους αναγνώστες του μια ωραία έκπληξη όταν ξανασυναντηθούν, με την οποία θα κλείσει και το μυθιστόρημα.

Ο συγγραφέας επιλέγει να ξετυλίξει την πλοκή σε έξι κεφάλαια, στα οποία παρεμβάλλει πέντε «παρεκβάσεις», όπως τις λέει, ένα εγκιβωτισμένο αφήγημα («Το παιχνίδι της ανάπτυξης») που είναι το μοναδικό λογοτεχνικό κείμενο που γράφει η Τερέζα, και μία «έκβαση». Στα έξι κεφάλαια την ιστορία αφηγείται ο συγγραφέας, όπως του την έχει πει στις κατά καιρούς συναντήσεις τους η Τερέζα, με αποτέλεσμα να υπάρχει μια ενδιαφέρουσα μίξη τριτοπρόσωπης και πρωτοπρόσωπης γραφής. Στις παρεκβάσεις το λόγο παίρνει ο αφηγητής-συγγραφέας κι έτσι μαθαίνουμε και μερικά στοιχεία για τον ίδιο – όπως ότι δεν εγκατέλειψε ποτέ την Ελλάδα. Μάλιστα, γίνεται μια προσπάθεια να «εξηγηθεί» η επιλογή του θέματος, δηλ. η μακρινή Αμερική (που, όμως, ως υπερδύναμη, καθορίζει –εν μέρει τουλάχιστον– τη μοίρα του υπόλοιπου κόσμου). Προφανώς το υλικό είναι τεράστιο, ανάλογο των δεκαετιών που καλύπτει, και ο Μιχάλης Μοδινός καταφέρνει να συμπυκνώσει την ιστορία (τα γεγονότα), τα πολιτικά και κοινωνικά κινήματα και τις κυρίαρχες ιδέες στις Ηνωμένες Πολιτείες σε αυτό το διάστημα – κυρίως την «εξαγωγή» της ανάπτυξης στις χώρες του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου, μέσω εξειδικευμένων ή/και διεθνών οργανισμών και υπηρεσιών. Αυτή η επισκόπηση, που γίνεται μέσα από την ιστορία της Τερέζας ΕλΝτόουνι  μοιάζει να είναι και ένας απολογισμός δεκαετιών οικονομικής ανάπτυξης στη βάση ενός συγκεκριμένου μοντέλου που είχε επινοήσει και είχε επεξεργαστεί η Δύση για το «καλό» των τοπικών κοινωνιών, την ίδια ώρα που οι αποικιοκρατικοί ή ιμπεριαλιστικοί (ή όπως αλλιώς θέλει να τους πει κανείς) πόλεμοι εξελίσσονταν αδιάκοπα. Η Τερέζα ΕλΝτάουνι δεν συμμετείχε σε αυτά. Το αντίθετο, από πολύ νέα κρατούσε μια απόσταση από το πάθος και την παραφορά της ανάπτυξης. Συγκρατημένη, γήινη, εκ φύσεως ίσως, αλλά όχι γι’ αυτό λιγότερο γοητευτική και ερωτεύσιμη.

Στο βιβλίο του Μοδινού υπάρχουν δύο σταθερές αναφορές, που αντισταθμίζουν τη φρενίτιδα και τον παροξυσμό των ανθρώπων όπως κυλάει μέσα από τις σελίδες του: είναι ο προγονικός τόπος της Τερέζας και του αφηγητή, το Γκρέιτ Φολς και η Μήλος. Παράδοξη, ίσως, η σύγκριση της «Άγριας δύσης» με το ελληνικό κυκλαδίτικο νησί. Αλλά μόνον έτσι, κατά τη γνώμη της υπογράφουσας, τεκμηριώνεται ο υπότιτλος: «Μια ερωτική ιστορία». Κατά τα λοιπά, πρόκειται για (και είναι) ένα μυθιστόρημα πολιτικής οικολογίας.

Είναι γνωστή στους αναγνώστες των προηγούμενων βιβλίων του η εκφραστική δεινότητα του Μ. Μοδινού. Υπάρχουν πολλά σημεία, διάσπαρτα μέσα στο μυθιστόρημα, εμπνευσμένων περιγραφών, όχι μόνο τόπων αλλά και αισθημάτων. Όμως, αυτή τη φορά, η παράθεση ονομάτων και έργων μάς φάνηκε υπερβολική. Ιδιαίτερα οι αναφορές στον ΝτεΛίλο, στο σύντομο πέρασμά του από την Ελλάδα, που μοιάζει, από τις περιγραφές του συγγραφέα, ένα πρόσωπο σχεδόν μυθικό.