Ο «Άλλος» στο εν λόγω έργο του ποιητή Βασιλείου Ρ. Φλώρου ταυτίζεται με το γαλλικό τριτοπρόσωπο αόριστο “on”, το οποίο παρηχεί με το αρχαίο ελληνικό «όν», παράγωγο και μετωνυμία του Όντως Όντος…. Αυτό και μόνον καθιστά το έργο του κρυπτική παραβολή, μυστικιστικό αποκρυφιστικό δράμα, εισαγωγή λογοτεχνική στην πραγματικότητα των άλλων διαστάσεων και κόσμων παράλληλων με τον δικό μας. Όπως και στα περίφημα βιβλία του Καστανέντα ο δικός του «Μάγος δον Χουάν» μοιάζει με ομιλούν προσωπείο αρχαίου δράματος, κάπου μεταξύ τραγωδίας και κωμωδίας, εκεί που εκτυλίσσεται η Ανθρώπινη Περιπέτεια…

Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία. Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή. Ήταν ένα δικαίωμα.

Οδυσσέας Ελύτης

Όλοι μεταφέρουμε το Σχέδιο της Ευτυχίας.

Το Σχέδιο υπάρχει στον νου μας,

στην ψυχή μας, στα γονίδιά μας.

Κάθε ανθρώπινο ον είναι μέρος

του Σχεδίου της Ευτυχίας…

Βασίλειος Ρ. Φλώρος

Όλοι βλέπουν οράματα. Κανείς ωστόσο δεν τ’ ομολογεί.

Γιώργος Σεφέρης «Θερινό Ηλιοστάσι»

Λατρεύω τους ανθρώπους της Νέας Εποχής που ανατέλλει πάνω από τον Τεχνολογικό Μεσαίωνα ενός ανθρώπινου είδους επιθετικού, αλαζονικού κι επιμεριστικού που εμφιλοχωρεί ακόμα στα σπήλαια σαν ιός στο νυχάκι του μικρού δαχτύλου του αριστερού ποδιού του Γαλαξία μας. Είναι κολλητική γάγγραινα στο σώμα του Σύμπαντος, δυσαρμονική απειλή για τον Κόσμο Ολόκληρο, σπασμένο πλήκτρο στο Αρμόνιο του Σύμπαντος…

Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες

κιθάρες. Ο άνεμος, όταν περνάει,

στίχους, ήχους παράφωνους ξυπνάει

στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.

Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.

Υψώνονται σα δάχτυλα στα χάη,

στην κορυφή τους τ’ άπειρο αντηχάει,

μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,

χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.

Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.

Κώστας Καρυωτάκης «Ελεγείες και Σάτιρες»

Κατά την ταπεινή, ταπεινότατή μου γνώμη ο ποιητής Βασίλειος Ρ. Φλώρος είναι «διά λογοτεχνίαν σαλός, μεταφυσικής προπομπός, της Νέας Εποχής ιχνηλάτης, πρωτοπόρος ποιητής-προφήτης, μάντης καλών για την Ανθρωπότητα». Το αντίθετο του «κολασμένου», «καταραμένου ποιητή» δεν είναι αυτοκτονικός κι αυτοκαταστροφικός, γιατί κάτι τέτοιο προϋποθέτει την ύπαρξη ενός πανίσχυρου εγώ που απαιτεί αλαζονικά την αποδοχή-επιβράβευση-θριαμβική είσοδο στο Πάνθεον των Συγγραφέων. Ο Βασίλης Ρ. Φλώρος είναι ταπεινός γιατί μεγάλωσε σε χωριό, σε βαθιά κι αρμονική επικοινωνία με τη Φύση σε όλες της τις εκφάνσεις, πέρα από ρασιοναλιστικούς δυισμούς-μανιχαϊσμούς και δαιμονοποιήσεις. Τα ανθρώπινα και ζωικά ένστικτα είναι προγενέστερα του λογικού διαχωρισμού Καλό-Κακό και μόνον ένας άνθρωπος που έχει αντικρύσει για μια έστω βραδιά τον γαλαξία από μια βουνοκορφή χωρίς καθόλου τεχνητά Φώτα, μπορεί να ανά-καλύψει με τα μάτια της Ψυχής το Μέσα Φως το Άρρητο, σπινθήρα κι αντανάκλαση του έξω Φάους (από το οποίο βγαίνει και η χωριάτικη λέξη φαΐ).

Ο Βασίλης Ρ. Φλώρος είχε την ευλογία να γεννηθεί και να ζήσει μακριά από το πάλαι ποτέ «ιοστεφές κλεινόν άστυ», στον αντίποδα των ματαιοδόξων-ματαιοκαμάτων που γυρίζουν σαν ξύλινα αλογάκια στο λούνα παρκ της δήθεν δόξας, ενώ έχουν ξύλινη γλώσσα, κενό βηματισμό, αγνοούν τους βασικούς κανόνες της αρμονίας και τα γραπτά τους δεν λένε τίποτα ούτε καν σε αυτούς τους ίδιους, εκτός ίσως από τους αγγλοσάξωνες – τους οποίους αυτοί οι μωροφιλόδοξοι έχουν κατακλέψει…

Ο Βασίλης Ρ. Φλώρος είναι αυθεντικός ποιητής γιατί έχει ακόμα εκείνη την αυθεντική αθωότητα της προσχολικής ηλικίας, όπου το σύμπαν είναι μαγικό εξ ορισμού κι αύριο δεν υπάρχει, παρά μόνον ένα ατελείωτο αλλά ουχί επαχθές τώρα σε ηδονική προβολή…

Οι αντοχές του ποιητή τον αναγκάζουν να επιδοθεί στην πεζογραφία, που είναι όμως περισσότερον «ρεαλιστική», «ρασιοναλιστική» κι «αληθοφανής» από κάθε ποιητικό έργο και διάνοια. Αυτό το λογικό κενό φαντάζει σαν τζίνι μέσα σε φιάλη περίτεχνον κι είναι το ίδιο πιστευτή από το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου (για τους δεξιόχειρες).

Αυτή η παρ-άλογη οπτική και προοπτική του πεζολογούντος ποιητή Βασίλη Ρ. Φλώρου τον οδηγεί σε μια μοντέρνα-μεταμοντέρνα αποδόμηση της ίδιας της γραμμικής αφηγηματικής του κωδικοποιήσεως, αφού αρχίζει με το δεύτερο κεφάλαιο, ενώ ο πρόλογος τίθεται ως επίλογος ακολουθούμενος από το πρώτο κεφάλαιο. Πέραν του να χρησιμοποιεί τη λεγόμενη «κυκλική δομή» (σε αυτή την περίπτωση θα αντέγραφε το πρώτο κεφάλαιο και θα το έβαζε και ως τελευταίο), ο ποιητής μέσα του επαναστατεί κατά της λογικότητος του ευλήπτου μέσου με το οποίο διάλεξε να εκφραστεί αγγίζοντας ίσως ένα πλατύτερο κοινό ή ενεργοποιώντας ανώτερα μέρη της Συλλογικής Ανθρώπινης Συνειδητότητας.

Βαθιά μυητικό αυτό το βιβλίο απαιτεί συγκέντρωσιν αλλά αποκαλύπτεται και αποσπασματικά με τη λογική των φωτισμένων:

Άστραψε φως κι εγνώρισεν ο νιος τον εαυτόν του.

Διονύσιος Σολωμός «Πόρφυρας»

Ο Βασίλειος Ρ. Φλώρος εμπεριέχει προγενέστερους και συγχρόνους και τους προϋποθέτει ως Νώε στην Κιβωτό ενός Πολιτισμού που απειλείται με τεχνολογική από-πνευματοποίηση. Κρούει τον κώδωνα του κινδύνου και τότε ο λόγος του γίνεται σχεδόν δοκιμιακός.

Ο Βασίλειος Ρ. Φλώρος είναι από τους λίγους που δεν δοξάζει τον εαυτό του γράφοντας και δημοσιεύοντας τα γραπτά του. Και μόνον γι’ αυτή την καταστρατήγηση του εγώ, που το τσαλαπατά σαν πολυχρησιμοποιημένο, φθαρμένο φιδοπουκάμισο, του αξίζει να ενταχθεί ως μετέωρο δίχως σκιά στη σύγχρονη νεοελληνική λογοτεχνία. Είμαι βέβαιος ότι θα τον καταξιώσει ο Χρόνος, ο εξώτοπος, ο αλλοδιαστασιακός, όταν θα έρθει η χαρμόσυνη ώρα ενοποιήσεως των διαστάσεων και της επιστροφής μας εις το Έν που το ταυτίσαμε ψευδώς με την Ιθάκη… Είμαι βέβαιος ότι θα τον αναγνωρίσουν όντα ανώτερων πνευματικών πολιτισμών. Για τα δικά μας τα πιθηκοειδή, δεν γνωρίζω κι επιφυλάσσομαι… Διαβάζω από την ποιητική παρακαταθήκη ενός αυτόχειρα:

Κ. Καρυωτάκης – ΥΠΟΘΗΚΑΙ

Όταν οι άνθρωποι θέλουν να πονείς,

μπορούνε με χίλιους τρόπους.

Ρίξε το όπλο και σωριάσου πρηνής,

όταν ακούσεις ανθρώπους.

Όταν ακούσεις ποδοβολητά

λύκων, ο Θεός μαζί σου!

Ξαπλώσου χάμου με μάτια κλειστά

και κράτησε την πνοή σου.

Κράτησε κάποιον τόπο μυστικό,

στον πλατύ κόσμο μια θέση.

Όταν οι άνθρωποι θέλουν το κακό,

του δίνουν όψη ν’ αρέσει.

Του δίνουν λόγια χρυσά, που νικούν

με την πειθώ, με το ψέμα,

Όταν οι άνθρωποι διαφιλονικούν

τη σάρκα σου και το αίμα.

Όταν έχεις μια παιδική καρδιά

και δεν έχεις ένα φίλο,

Πήγαινε βάλε βέρα στα κλαδιά,

στη μπουτονιέρα σου φύλλο.

Άσε τα γύναια και το μαστροπό

Λαό σου, Ρώμε Φιλύρα*.

Σε βάραθρο πέφτοντας αγριωπό,

κράτησε σκήπτρο και λύρα.

(1927)

Όμως ο Βασίλειος Ρ. Φλώρος είναι ζυμωμένος με τη ζωή, γνώστης και δραπέτης της πραγματικότητας, φωτεινός κι αισιόδοξος, είναι πνευματικός και «μεταφυσικός», βυθίζει τις ρίζες του στο μαγικό σύμπαν της παιδικής αθωότητας εκεί στη μεσσηνιακή λάμπουσα φύση του Παλαιόκαστρου, όπου γεννήθηκε εν Φωτί το 1967. Απολαύστε τον όμως πιο κάτω σε μια προσωπική επεξήγηση από το ιστολόγιό του. Δεν παραθέτω αποσπάσματα από το βιβλίο γιατί κάτι τέτοιο θα αδικούσε και τη λογοτεχνικότητα και τη θεματολογία και το απαράμιλλο ύφος του.