Διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο της συλλογής διηγημάτων του Κώστα Περούλη: «Στα δέκα διηγήματα αυτού του βιβλίου, οι ήρωες είναι αφομοιωμένοι από τον αυτοματισμό και την επαναληπτικότητα της εργασίας. Ένας εντατικός εσωτερικός ρυθμός διέπει την κίνηση του σώματος και του νου, και αποτυπώνεται στη γλώσσα των αφηγητών».

Πράγματι, οι ήρωες στα περισσότερα διηγήματα είναι χειρώνακτες κι όταν δεν είναι,  μοιάζουν να διεκπεραιώνουν απλώς, εκτός από εκείνη τη «στιγμή της συνειδητοποίησης,  καθώς ένα εξωτερικό ερέθισμα τους ωθεί σε μια φευγαλέα κατανόηση του ρόλου, της θέσης και του εαυτού τους» (ό.π.). Κι αυτό ισχύει είτε πρόκειται για τον εργάτη του «Μουσείου», τον αγρότη στον «Τρύγο», την ηθοποιό στο «Βεάκειο», τον μαθητή ή μαθητευόμενο στο «Κάπιταλ», τους αστυνομικούς στο «Υπηρεσιακό», τους εργολάβους στα «Μπετά», τον ναυτικό στη «Γέφυρα», τον γιο του δικηγόρου στα «Αστικά», την αρσενική πόρνη «Στα τέσσερα» ή τον υποψήφιο ασθενή στο «Λοιμωδών». Χρησιμοποιώντας την ιδιόλεκτο του κάθε επαγγέλματος, ο Περούλης φτιάχνει κόσμους και μας βυθίζει μέσα τους, αποτυπώνοντας μια πραγματικότητα που μπορεί να διανθίζεται από περιστατικά όπως ο Αλβανός ηλικιωμένος και ο Πακιστανός νεαρός, εργάτες γης και οι δύο, που «μοιράζονται» το αλβανικό κρασί μετά τη δουλειά, η γυναίκα και η κόρη της που προσπαθούν να μπουν λαθραία στο υπαίθριο θέατρο, το ντερέκι που αναλαμβάνει να «σώσει την τιμή» της Ελληνίδας ιερόδουλης, παραμένει όμως αναλλοίωτη και αναπόδραστη.

Ο Κώστας Περούλης γεννήθηκε το 1974 στον Πειραιά. Σπούδασε νομικά και φιλολογία. Συμμετείχε στη συγγραφή του σεναρίου της ταινίας “Miss Violence” και έχει κάνει δραματουργική επεξεργασία σε θεατρικές παραστάσεις. Τα «Αυτόματα» είναι η πρώτη του συλλογή διηγημάτων.