Της βίας ή της απελπισμένης αναζήτησης για τρυφερότητα;

Η πρώτη συλλογή διηγημάτων της Ειρήνης Δερμιτζάκη με τίτλο «Αυτό που δεν γνωρίζω ακόμα» περιλαμβάνει είκοσι διηγήματα, όλα τους γραμμένα κατά τη χρονική περίοδο 2012-2016.

Είκοσι διηγήματα βγαλμένα, θα έλεγε κανείς, από τον πυρήνα του σήμερα, αφού αποτυπώνουν με ανατριχιαστική ακρίβεια τις συνθήκες διαβίωσης των τελευταίων χρόνων, αλλά και το σύγχρονο κοινωνικό γίγνεσθαι. Νέα παιδιά που μεταναστεύουν στο εξωτερικό προσδοκώντας μια καλύτερη ζωή, παιδιά και έφηβοι που παλεύουν να μεγαλώσουν φυσιολογικά, αλλά έρχονται αντιμέτωποι με την απώλεια, άστεγοι, ζευγάρια που ζουν εγκλωβισμένα στη ρουτίνα τους, άνθρωποι που έχουν υποκύψει στη μοίρα τους.

Ήρωες, νέοι και γέροι, αλλά και ένας σκύλος, που κινούνται σε πόλεις και χωριά, αλλά και στο εξωτερικό. Ήρωες παιδιά που μεγαλώνουν μοναχά τους, παραπεταμένα, μέσα στην αδιαφορία.

Στιγμιότυπα ζωής, αφηγήσεις ζωής είτε διά στόματος του ίδιου του ήρωα σε πρώτο πρόσωπο, είτε σε τρίτο, πιο αποστασιοποιημένα.

Σε όλα όμως, παρά την ενδεχόμενη αρχική αισιοδοξία, διαφαίνεται μια ηττοπάθεια. Η βία, σε όλες της τις μορφές, φανερή ή κρυφή, η μοναξιά, η θλίψη μοιάζουν να έχουν εισχωρήσει στο πετσί των ηρώων, να τους τρώνε τα σωθικά, κι εκείνοι να έχουν συμβιβαστεί με όσα τους συμβαίνουν, να μην αντιδρούν, παρά να υπομένουν. Και στις ελάχιστες περιπτώσεις που αποφασίζουν να αλλάξουν τις συνθήκες και να σπάσουν ό,τι τους πνίγει, ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο, επιλέγουν –και αυτοί– τον βίαιο τρόπο με καταστροφικά εντέλει αποτελέσματα για όλους.

Είκοσι διηγήματα της βίας ή μήπως της απελπισμένης αναζήτησης για τρυφερότητα;