Σας θυμίζει κάτι;

Με μεγάλη όρεξη να αφηγείται ιστορίες η Άννα Γκαβαλντά ασχολείται με τη λογοτεχνία τόσο για παιδιά όσο και για ενήλικες. Έχει βραβευτεί το 2000 με το Grand-Prix RTL- Lire, ενώ τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε 38 γλώσσες.

Το «Αφήσαμε το γάμο..». είναι μια οικογενειακή περιπέτεια. Ο Σιμόν, η Γκαράνς και η Λόλα είναι τρία αδέρφια που πρέπει να πάνε σε ένα συγγενικό γάμο. Ο Σιμόν είναι παντρεμένος με την ιδιότροπη Καρίν, την οποία οι αδερφές της δεν πολυσυμπαθούν καθώς τις κριτικάρει πάντα. Η Λόλα είναι χωρισμένη με δυο παιδιά, ενώ η Γκαράνς είναι ανύπαντρη. Στο γάμο τούς περιμένει ένα γνώριμο σκηνικό: αντιπαθείς συγγενείς που όλη την ώρα σχολιάζουν και κακολογούν. Σε μια παρόρμηση της στιγμής, παρατάνε την Καρίν και φεύγουν από το γάμο για να πάνε να συναντήσουν τον Βενσάν, τον άλλο τους αδερφό, που μένει σε ένα κάστρο κοντά στην περιοχή όπου γίνεται η τελετή. Εκείνη η μέρα είναι μια αναδρομή στην παιδική τους ηλικία, μια ευκαιρία να ξαναζήσουν ξέγνοιαστοι, όπως όταν ήταν παιδιά. Διασκεδάζουν σε ένα γάμο στο κοντινό χωριό, διανυκτερεύουν στο κάστρο, αστειεύονται, συζητούν και την επόμενη μέρα παίρνουν το δρόμο της επιστροφής στην πραγματικότητα.

Η νουβέλα είναι στην πραγματικότητα ένας φόρος τιμής στην παιδική ηλικία και στην αδερφική αγάπη. Μέσα από την πολλές φορές σαρκαστική αφήγηση της Γκαράνς, ο αναγνώστης παρακολουθεί τέσσερα αδέρφια να πραγματοποιούν μια μικρή επανάσταση. Σαν μικρά παιδιά αγνοούν τις κοινωνικές συμβάσεις που τους θέλουν ευπρεπείς ενήλικες να παρακολουθούν το γάμο του ξαδέρφου τους και επιλέγουν να ξαναζήσουν κάτι από τη χαρά της κοινής παιδικής τους ηλικίας. Μακριά από συζύγους, κουνιάδους και χωρισμένους γονείς απολαμβάνουν την αγάπη που τους ενώνει και ξαναζούν μια ειδυλλιακή παιδική ηλικία, έστω και για μια μέρα. Ουσιαστικά αποχαιρετούν το κοινό τους παρελθόν και ετοιμάζονται να συνεχίσουν τον ανηφορικό δρόμο του ενήλικα.

Τρυφερό, αστείο και καυστικό παράλληλα, το βιβλίο της Γκαβαλντά μπορεί να θυμίσει σε όλους κάτι: ανιαρές οικογενειακές γιορτές, παράξενους συγγενείς και θλίψη για μια παιδική αφέλεια που έχει χαθεί οριστικά. Μέσα σε αυτή τη σύντομη νουβέλα, όλοι βρίσκουν κάτι οικείο… και αυτή είναι η ομορφιά της.