Το «Αεροπλάστ» της Άντζελας Δημητρακάκη (γεν. 1968) είναι ένα μυθιστόρημα για την πολυπλοκότητα της εποχής μας που αρθρώνεται γύρω από έναν άξονα: την ιστορία του Βάλτερ Μπένγιαμιν, του μαρξιστή φιλοσόφου και κριτικού λογοτεχνίας που αυτοκτόνησε το 1940 για να μην πέσει στα χέρια των ναζί. Το έργο του, η ζωή του πλάι σε μια μεγαλύτερη γυναίκα, μοιάζουν να εμπνέουν τους ήρωες και αποτελούν ένα σταθερό σημείο αναφοράς του μυθιστορήματος, το μόνο, ίσως, σε έναν κόσμο που ορίζεται από τα χάπια της σερτραλίνης.

Εν αρχή ην η Αντιγόνη: Ελληνίδα, συγγραφέας, μητέρα του εξάχρονου Στέφαν, σύντροφος του Έλιας, ζει στο Ελσίνκι, αλλά αποφασίζει να το εγκαταλείψει. Επιστρέφει για λίγο στην Ελλάδα, σε μια διαδήλωση σπάει τον ώμο της, φεύγει πάλι, επόμενος προορισμός η Βαρκελώνη.

Ο Ικέρ: συγκάτοικος του Ντιέγο, αδελφός της Ινές, μεταπτυχιακός φοιτητής με διδακτορικό στα σκαριά, μοιράζεται το διαμέρισμα (εν μέρει και το κρεβάτι του) με την Αντιγόνη.

Ο Μαρτί: πτυχιούχος Ψυχολογίας, φτιάχνει μια κοινότητα στο Μοντσεράτ, έξω από τη Βαρκελώνη. Σύντροφος της Μπέρνι, κατόπιν της Βρετανάίδας Μέλανι.

Ο Κάι: Γερμανός, ο μεγαλύτερος της παρέας, λίγο μετά τα πενήντα, καπετάνιος του πλοίου Η Πραγματικότητα που γυρίζει τον κόσμο μαζεύοντας ανθρωπολογικό υλικό.

Η Μέλανι: επιβάτης στο πλοίο Η Πραγματικότητα, σύντροφος του Μαρτί στην κοινότητα, φίλη της Αντιγόνης.

Ανάλογα με τον αφηγητή και το είδος:  σχέδιο μυθιστορήματος («Στο τρένο για το Πορ’ Μπόου» – Αντιγόνη), ημερολόγιο 2013 («Παράλυση» – Ικέρ), συνοπτική αυτοβιογραφία («Κοινότητα» – Μαρτί) , επιστολογραφία («Άγγελοι» – Μέλανι), μαρτυρία (Κάι – «Η μαρτυρία μου»).

Το σχέδιο του μυθιστορήματος:  Οι ήρωες πάνε ένα ταξίδι στο Πορ’ Μπόου, εκεί που αυτοκτόνησε (κατ΄άλλους δολοφονήθηκε) ο Μπένγιαμιν. Μένουν σε μια σοφίτα για πέντε μέρες. Μια μέρα ο Ικέρ ανεβαίνει στο παράθυρο και εξαφανίζεται. Ο Μαρτί θα πρέπει να κάνει διευθετήσεις για την κοινότητα, η σχέση του με τη Μέλανι έχει τελειώσει.

Η Αντιγόνη γίνεται ο «άγγελος» της Μέλανι. Ο Κάι καταγράφει περιμένοντας να επισκευαστεί το πλοίο του για να ξεκινήσει το επόμενο ταξίδι.

Το μυθιστόρημα της Δημητρακάκη είναι δύσκολο, όχι ευχάριστο, ένα αποτύπωμα του (μετα-χαοτικού;) κόσμου μας. Ο Μπένγιαμιν παραμένει το κέντρο του, το κέντρο ενός κόσμου που αποσυντίθεται, μεταλλάσσεται, χάνει τις σταθερές και τις βεβαιότητές του. Και οι ήρωες προσπαθούν (αλλά δεν είναι αρκετό), πέφτουν, σηκώνονται, γενικώς ζουν.

Ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα που διαβάσαμε τελευταία.