Η αυλαία ενός αληθινού ανθρώπου

Ο Χάινριχ Καρλ (Χένρυ Τσαρλς) Μπουκόφσκι γεννήθηκε στο Άντερναχ της Δυτικής Γερμανίας, στις 16 Αυγούστου του 1920 από Γερμανίδα μητέρα και Αμερικανό, πολωνικής καταγωγής, πατέρα. Το 1922, το ζευγάρι και ο μικρός Τσαρλς μετανάστευσαν στις ΗΠΑ και εγκαταστάθηκαν στο Λος Άντζελες. Η παιδική και εφηβική ηλικία του σημαδεύτηκαν από την προκατάληψη των Αμερικανών για τη γερμανική καταγωγή του και την αδιάκοπη κακοποίησή του από τον πατέρα του. Το 1944, δημοσίευσε την πρώτη του ιστορία “Aftermath of a Lengthy Rejection Slip” στο περιοδικό Story. Τα επόμενα δέκα χρόνια περιπλανήθηκε σ’ όλη τη χώρα, δουλεύοντας ως οδηγός φορτηγού, χειριστής ασανσέρ, σε εργοστάσιο παρασκευής σκυλοτροφών κι άλλες “δουλειές του ποδαριού”, που θα του εξασφάλιζαν τα προς το ζην και, κυρίως, το αλκοόλ, το οποίο κατανάλωνε σε μεγάλες ποσότητες. Στη ζωή του ο Μπουκόφσκι είχε αναρίθμητους δεσμούς κι εφήμερες σχέσεις. Το 1964, γεννιέται η κόρη του Μαρίνα Λουίζ, καρπός της σχέσης του με τη θαυμάστριά του Φράνσις Σμιθ. Το 1966, ο εκδότης Τζον Μάρτιν ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο Black Sparrow Press, με βασικό συγγραφέα του τον Μπουκόφσκι. Το 1970, ο Μάρτιν του προσφέρει 100 δολάρια την εβδομάδα εφ’ όρου ζωής, προκειμένου να αφοσιωθεί αποκλειστικά στη συγγραφή. Έχοντας κατακτήσει πλέον την οικονομική ανεξαρτησία του, ο Μπουκόφσκι παραιτήθηκε από το Ταχυδρομείο του Λος Άντζελες, όπου δούλευε από το 1958. To 1985 παντρεύτηκε τη Λίντα Λη Μπέιλε, με την οποία έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο Μπουκόφσκι πέθανε από λευχαιμία το Μάρτιο του 1994, στο αγαπημένο του Λος Άντζελες, περιβεβλημένος το μανδύα ενός μεγάλου συγγραφέα που τα βιβλία του αγαπήθηκαν στην Ευρώπη, αλλά κι από μια σημαντική μερίδα του αμερικανικού κοινού. Το έργο του, σε μεγάλο βαθμό αυτοβιογραφικό, περιλαμβάνει περισσότερα από σαράντα πέντε βιβλία ποίησης και πρόζας καθώς και μυθιστορήματα. Πολλά από τα έργα του έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο.

Το βιβλίο «70 χρόνια φαγούρα» είναι μια συλλογή από ποιήματα και διηγήματα του σπουδαίου συγγραφέα. Φυσικά τα κείμενα αυτά δεν διαφέρουν σε τίποτα από το όλο έργο του Μπουκόφκσι. Αθυρόστομα, επικριτικά, αφοπλιστικά και ειλικρινή, παρουσιάζουν στον αναγνώστη τον κόσμο από μια οπτική που λίγοι άνθρωποι μπορούν να αντιληφθούν και να βιώσουν, μια οπτική που παραδίδει την κοινωνία αποφλοιωμένη από τις πολυτελείς ενδυμασίες της, τις ψευδαισθήσεις του καθωσπρεπισμού, την τυπικότητα των ψυχών της. Σε καμία περίπτωση δεν μοιάζει το έργο αυτό του Μπουκόφσκι, ως το κύκνειο άσμα του. Δε συμφιλιώνεται, δε συμβιβάζεται, ούτε αποκτά ξαφνικά ματαιόδοξες διαθέσεις. Παραμένει εκεί, στο περιθώριο όπου βρισκόταν όλη του τη ζωή, για να ευτελίσει με κωμικό τρόπο και να κριτικάρει ουσιωδώς την άνυδρη διαδρομή της ανθρώπινης κοινωνίας και δη της αμερικάνικης, ακόμα και των ομοίων του.

Τι να πούμε λοιπόν, για έναν άνθρωπο που ήταν αληθινός σε όλες του τις πλευρές; Νομίζω ότι ο τίτλος «70 χρόνια φαγούρα» καταδεικνύει πραγματικά τη διάθεση του Μπουκόφσκι απέναντι στον κόσμο : 70 χρόνια δεχόταν τα ερεθίσματα της κοινωνίας, δεχόταν τη «φαγούρα» τους, ώστε να μπορεί ακέραια να χλευάσει, να καυτηριάσει και να απλοποιήσει τελικά την αλήθεια με τις λέξεις του.