Ο πόλεμος γεννάει τον πόλεμο και η νίκη την ήττα

Ανατόλ Φρανς

323 π. Χ. Ο Αλέξανδρος πεθαίνει. Γύρω από το κρεβάτι του στέκονται αποσβολωμένοι διάφοροι στρατηγοί, φίλοι, σύμβουλοι. Ο Αλέξανδρος με τις τελευταίες του ανάσες προσπαθεί να προφέρει το όνομα εκείνου που θα τον διαδεχτεί στην ηγεσία της αυτοκρατορίας του. Τα λόγια του μένουν μισά και στο δωμάτιο μια υπόκωφη σιωπή καλύπτει και τους δικούς του ήχους.

Λίγο καιρό μετά το θάνατο του αυτοκράτορα, ο Αριστομένης, έμπιστος σύμβουλος του Αλέξανδρου, μαζί με τον γιο του, Αρίστο, αναζητούν ένα πλοίο για να επιστρέψουν στην Κύπρο. Εκεί θα συναντήσουν στρατιώτες από τον επιβλητικό στρατό του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Τότε ο Αριστομένης, παίρνει μέρος σε μια μυστική αποστολή, ενώ οι εξελίξεις για τη διαδοχή τρέχουν. Ο Πέρδικκας, ο Πτολεμαίος, ο Κρατερός είναι οι κύριοι πρωταγωνιστές των γεγονότων που διαδραματίζονται και τα οποία έχουν αντίκτυπο σε ολόκληρη την αυτοκρατορία. Το βασίλειο του σπουδαίου Μακεδόνα στρατηλάτη διαιρείται και η ενότητα είναι πιο αβέβαιη από ποτέ.

Για πολλούς ανθρώπους η γνώση της πορείας μιας εκ των μεγαλυτέρων αυτοκρατοριών στην ανθρώπινη ιστορία σταματάει στο θάνατο του Αλέξανδρου. Και ουσιαστικά δεν έχουν άδικο, αφού μετά η αυτοκρατορία διαλύεται και οι διαμάχες μεταξύ των επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου θα κοπάσουν αρκετά χρόνια αργότερα, όταν οι δύο εξ αυτών έχουν πεθάνει.

Στο συγκεκριμένο βιβλίο ο Νικίας Λειβαδάς πλάθει μια μυθιστορία των επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου (όπως αναφέρεται και στον υπότιτλο του βιβλίου), για να παρουσιάσει και να φέρει στο φως πρόσωπα, στοιχεία και καταστάσεις, για τα οποία λίγοι έχουν γνώση. Με αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, αφού ο συγγραφέας «παίρνει» το ρόλο του Αριστομένη και ύφος αποστασιοποιημένο από τα γεγονότα, ο συγγραφέας επιτυγχάνει να συνδυάσει με άριστο τρόπο την ιστορία με το μύθο, να σκιαγραφήσει τους χαρακτήρες των διαδόχων, να ανασύρει γεγονότα, να καταδείξει περιστατικά τα οποία οδήγησαν στο διαμελισμό της αυτοκρατορίας.

Στο κείμενο γίνονται μεγάλες αναφορές και αναδρομές στις τελευταίες στιγμές του Αλέξανδρου, αλλά και τις ημέρες που ακολούθησαν, αφού ο συγγραφέας ξεκινάει την αφήγηση λίγους μήνες μετά το θάνατο του Μακεδόνα στρατηλάτη. Επίσης, στο έργο υπάρχει πλήθος διαλόγων, οι οποίοι είναι «ντυμένοι» με προσοχή και επιμέλεια, ώστε να φέρουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα και προωθούν επιτελικά την εξέλιξη της υπόθεσης. Η γλώσσα είναι λιτή και κυρίως μεστή, όπως θα ταίριαζε σ’ έναν σύμβουλο, μορφωμένο και σοφό, που στέκεται παρατηρητής και τρόπον τινά αξιολογητής των γεγονότων.

Πρόκειται για ένα πολύ καλό βιβλίο, το οποίο καταπιάνεται με τη συνέχιση της ιστορίας από το σημείο που λίγοι γνωρίζουν, αλλά πολλοί θέλουν να μάθουν, το 323 π.Χ.