«Και μην τολμήσεις να με κάνεις ποίημα!»
Μέσα σε λίγες σελίδες η ποιήτρια Ασημίνα Ξηρογιάννη συμπυκνώνει 23 μέρες και μια ερωτική σχέση: ένα ζευγάρι σε σύγκρουση, ένα τρίτο πρόσωπο, ένας χωρισμός -οριστικός ή προσωρινός είναι πολύ νωρίς για να ξέρουμε-, μία ποιήτρια κλεισμένη σε ένα δωμάτιο να περιμένει την επιστροφή εκείνου που έφυγε. Αλκοόλ, χάπια, ξενύχτι. Και τέχνη: αυτός είναι ο συνδετικός κρίκος των μικρών κειμένων που συνθέτουν ένα κολάζ από ποίηση, πεζό, πίνακες, διαλόγους που είναι χτισμένοι σαν θεατρικό κείμενο. Ψυχολογική διέξοδος; Παραμυθία; Δημιουργία; Όλα ταυτοχρόνως, αφού το βίωμα της τέχνης τα εμπεριέχει.
Συνδυάζοντας όλες τις ιδιότητές της η συγγραφέας, και από την αξιόλογη λογοτεχνική της πορεία και από τη θεατρική της παιδεία, παραδίδει ένα κείμενο σκηνοθετημένο από την ίδια την ηρωίδα της, που βιώνει και καταγράφει την εμπειρία της και συγχρόνως παρατηρεί ως τρίτος τα συναισθήματά της και επιχειρεί να τα κατανοήσει. Να εφεύρει μια καινούργια τάξη στον εσωτερικό της κόσμο που έχει καταρρεύσει. Γράφει, αυτό μόνο μπορεί να κάνει, και «συνομιλεί» με τις γραφές άλλων όπως η Σύλβια Πλαθ και η Αναΐς Νιν.
Ο έρωτας κυρίαρχος, εν τη απουσία του. Ως έλλειψη και ανάγκη για το αγαπημένο πρόσωπο, ως νοσταλγία της μαγείας του, ως ελπίδα επανασύνδεσης, ως απελπισία απέναντι στη σιωπή του άλλου προσώπου. Η Σοφί τα βιώνει όλα, και με συμπτώματα σωματικά, και διασχίζει αυτές τις 23 μέρες με ό,τι και όπως μπορεί. Τι την περιμένει στο τέλος αυτής πορείας, δεν έχει σημασία. Σημασία στον έρωτα όπως και στην τέχνη, έχει το βίωμα ως υλικό τους. Τίποτα δεν μπορεί να υπάρξει από το τίποτα και η Ασημίνα Ξηρογιάννη το αποδίδει αυτό εξαιρετικά στην ποιητική της νουβέλα καθώς ακολουθεί την ηρωίδα της στη διάρκεια μιας νύχτας που διαρκεί 23 μέρες. Αλλά η νύχτα πάντα εγκυμονεί το φως όπως και η ζωή εγκυμονεί την τέχνη…