Το 1941 σηματοδοτεί το σημείο καμπής στην Ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Στην αρχή του έτους μόνο η Μεγάλη Βρετανία αντιστεκόταν στην αυτοκρατορία του Χίτλερ που θριάμβευε. Στο τέλος του η αυτή η αυτοκρατορία είχε εμπλακεί σε πόλεμο με τη Σοβιετική Ένωση και τις ΗΠΑ. Ήταν ένας πόλεμος που το Ράιχ δεν μπορούσε να τον κερδίσει, και ευτυχώς όντως δεν τον κέρδισε. Ήταν επίσης η αναμέτρηση ανάμεσα σε τρία συστήματα και κοσμοθεωρίες. Στην αρχή θριάμβευε ο φασισμός, και μάλιστα η Γερμανία του Χίτλερ είχε συμμαχήσει με τη Σοβιετική Ένωση. Συγχρόνως στα στρατόπεδα συγκέντρωσης τα Ες Ες βασάνιζαν και δολοφονούσαν Γερμανούς κομμουνιστές. Αυτή η διεστραμμένη συμμαχία που είχε συναφθεί το 1939 εξυπηρετούσε και τις δυο ολοκληρωτικές δικτατορίες. Ο Στάλιν πήρε σημαντικά τμήματα της Ανατολικής Ευρώπης και στην αρχή παρακολουθούσε αμέτοχος τον Χίτλερ να ετοιμάζεται να διαλύσει τη δημοκρατία στην Ευρώπη. Από την οπτική της Σοβιετικής Ένωσης ο εν εξελίξει πόλεμος μεταξύ Γερμανίας και Αγγλίας δεν ήταν παρά μια σφαγή ανάμεσα σε καπιταλιστικά κράτη. Και υπό αυτές τις συνθήκες η Σοβιετική Ένωση υπολόγιζε ότι όσο το πράγμα περίμενε έτσι δεν θα στρεφόταν εναντίον της.
Οι σκέψεις και οι υπολογισμοί εντέλει διαψεύσθηκαν. Ήδη από το 1940 ήταν δηλωμένος στόχος του Χίτλερ η εξόντωση της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία, στο πλαίσιο της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας, εμφανιζόταν ως ένα «εβραϊκό-μπολσεβίκικο» σύστημα. Η κατακτημένη χώρα έπρεπε να γίνει γερμανικός «ζωτικός χώρος στην Ανατολή». Με την εισβολή στη Σοβιετική Ένωση στις 22 Ιουνίου 1941, την Επιχείρηση «Μπαρμπαρόσα», ο πόλεμος άγγιξε εντελώς νέες διαστάσεις τρόμου. Οι δύο δικτατορίες, αμφότερες με ιδεολογική βάση και με καθολική επιρροή στη ζωή των πολιτών τους, επιστράτευσαν τις τεράστιες δυνάμεις και τους πόρους τους. Ποτέ στο παρελθόν τόσο μεγάλες στρατιές δεν είχαν αναμετρηθεί τόσο άγρια, ποτέ στο παρελθόν κατακτητές δεν είχαν προκαλέσει τέτοιο αριθμό θανάτων και δεν είχαν επιφέρει τέτοια καταστροφή όσο οι Γερμανοί.
Ο ιστορικός και δημοσιογράφος Γιόακιµ Κέπνερ ξεδιπλώνει το χρονικό της πραγματικής αφετηρίας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Μέσα από αρχειακές πηγές και προσωπικές μαρτυρίες από τις εμπλεκόμενες χώρες –ανάμεσά τους και αυτή της Άλκης Ζέη για την Ελλάδα– αναλύει τις σημαντικές και αμετάκλητες αποφάσεις και επιλογές του 1941, μιας χρονιάς-σημείο καμπής για τη μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων.
Ο Κέπνερ μιλά για τον πόλεμο ως µέσο της πολιτικής και για την πολιτική στο πλαίσιο ενός πολέμου κατά τον οποίο δεν υπήρξαν η παραμικρή διάθεση για συμφιλίωση και ο παραμικρός συμβιβασμός. Χωρίς να ενδίδει στον πειρασμό να εξομοιώσει πλήρως ή μερικώς τα εγκλήματα του Χίτλερ με του Στάλιν. Ασχολείται µε τους πολιτικούς που τον αποφάσισαν και τον διεύθυναν· µε τους στρατιώτες που τον διεξήγαγαν· µε τους ανθρώπους τους οποίους διέλυσε σαν φλεγόμενος οδοστρωτήρας· ασχολείται µε την κτηνωδία και την απόγνωση, µε το θάρρος και την αντίσταση.
Ασχολείται επίσης με την καθυστερημένη, σχεδόν μοιραία καθυστερημένη συνειδητοποίηση του ελεύθερου κόσμου, ενός κόσμου βασισμένου σε ηθικά θεμέλια, τον οποίο σήμερα εν πολλοίς θεωρούμε δεδομένο.
