Ο Ρίτσαρντ Φλάναγκαν έγινε γνωστός στη χώρα μας χάρη στο «Μονοπάτι για τα βάθη του βορρά» που έλαβε το βραβείο Booker το 2014. Είναι, όμως, ένας συγγραφέας με αρκετά μυθιστορήματα στο ενεργητικό του, αρκετά από τα οποία είχαν γνωρίσει την επιτυχία και την αναγνώριση προτού ο Φλάναγκαν βρεθεί στο διεθνές προσκήνιο με το Booker. «Ο ήχος του ενός χεριού» γράφτηκε το 1997, ενώ ο ίδιος ο συγγραφέας μετέφερε το μυθιστόρημά του στον κινηματογράφο.
Η ιστορία στον «Ήχο του ενός χεριού» ξεκινά με τα αργά αλλά αποφασιστικά βήματα που κάνει η Μαρία Μπίλο, μια νεαρή μητέρα που εγκαταλείπει τον σύζυγο και τη μικρή κόρη της και εξαφανίζεται στο λευκό του χιονιού που καλύπτει την Τασμανία. Η χρονιά είναι το 1954 και ο σύζυγός της, ο Μπόγιαν, ένας νέος άντρας που πίστεψε ότι η απομάκρυνσή τους από την πατρίδα τους, τη Σλοβενία, θα φέρει γαλήνη και ευκαιρίες για μια καλύτερη ζωή, πρέπει τώρα να φροντίσει το τρίχρονο κοριτσάκι του, τη Σόνια. Σύντομα, όμως, αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι εύκολο να μαλακώσει τον πόνο της απώλειας της Μαρίας και η Σόνια για αρκετό καιρό περιπλανιέται σε διάφορες οικογένειες που την αναλαμβάνουν επί πληρωμή. Η Σόνια λαχταρά τον πατέρα της, το σπίτι που θα είναι το σπιτικό τους. Όταν θα έρθει η ώρα να ζήσουν μαζί, η Σόνια θα συνειδητοποιήσει ότι ο πατέρας της δεν είναι αυτός που θυμόταν, η ανάγκη του να ξεχάσει τον σπρώχνει στο ποτό και πυροδοτεί τις βίαιες αντιδράσεις του. Με την πρώτη ευκαιρία που της δίνεται, η κοπέλα φεύγει, εγκαταλείπει τον πατέρα και τον τόπο της. Τριάντα πέντε χρόνια αργότερα, σε μια ιδιαίτερα φορτισμένη στιγμή της ζωής της, η Σόνια επιστρέφει στην Τασμανία και αναζητά απαντήσεις στα γιατί που καθόρισαν τη ζωή της και την ακρωτηρίασαν ψυχικά. Η επιστροφή της ταράζει τη μεθυσμένη αποχαύνωση του πατέρα της, ξύνει παλιές πληγές, οδηγεί σε μονοπάτια που είχαν κρατηθεί κρυφά και σε συγκρούσεις που δεν μπορούν πια να αποφευχθούν.
Με συνεχόμενες εναλλαγές ανάμεσα στο μυθιστορηματικό παρελθόν (τα χρόνια μετά την εξαφάνιση της Μαρίας) και το 1989, τη χρονιά που η Σόνια επιστρέφει στην Τασμανία μετά αρκετά χρόνια απουσίας, ο Φλάναγκαν χτίζει μια ψυχική περιπέτεια, μια αγωνιώδη αναζήτηση όχι μόνο για την αλήθεια –δηλαδή, τι πραγματικά συνέβη στη Μαρία– αλλά και για τη συναισθηματική ισορροπία του Μπόγιαν και της Σόνια. Σε έναν κόσμο σκληρό, σε εποχές δύσκολες, η παιδική ηλικία της Σόνια στοιχειώθηκε από διπλή απουσία: στην κυριολεκτική απουσία της μητέρας προστέθηκε η συναισθηματική του πατέρα της. Αυτές οι απουσίες καθόρισαν την ενήλικη ζωή της, τις σχέσεις της με το περιβάλλον και τους έρωτές της. Η επιστροφή της στον τόπο που θέλησε να ξεχάσει, όσες δικαιολογίες κι αν η ίδια προβάλλει στον εαυτό της, είναι η ανάγκη της για την αλήθεια που θα της επιτρέψει να αποδεχτεί τις αλλαγές που της φέρνει η ζωή. Με την προσοχή οξυδερκούς παρατηρητή, ο Φλάναγκαν απλώνει τις φοβίες, τις λύπες και τις αγωνίες των δύο πρωταγωνιστών του, κατανοεί τον πόνο τους και μεταφέρει στον αναγνώστη την οδυνηρή διαδρομή που πρέπει να ακολουθήσουν για να βρεθούν ξανά στο φως.
