Ο συγγραφέας μας ταξιδεύει στη ζωή του φιλοσόφου: στις σχέσεις του με τις γυναίκες που τον επηρέασαν και τον διαμόρφωσαν, τον στήριξαν και τον ενέπνευσαν,  με ευγενείς και φίλους που του στάθηκαν μέχρι το τέλος, στις περιπέτειές του με την Εκκλησία - συνοδεία των έργων του, της «Ζιλί», των «Εξομολογήσεων» και, βέβαια, του «Αιμίλιου» εξαιτίας του οποίου εκδιώχθηκε από τη Γαλλία.

Η διστακτική Αλίκη, η ατρόμητη Δάφνη, η αυστηρή Μαργαρίτα και η γλυκιά Λυδία περνούν την εφηβεία τους μέσα στη χούντα. Η Άννα Δαμιανίδη τους δίνει τον λόγο εναλλάξ ώστε να διηγηθούν την ιστορία∙ η κάθε μια από τη δική της πλευρά. Όλα απαγορεύονται – εκτός απ’ ό,τι περνά από τις ίδιες: τον έρωτα και τη διερεύνηση της σεξουαλικής επιθυμίας.

Η συγγραφέας στήνει το σκηνικό: ένα σπίτι στο Πήλιο, φθινόπωρο του 2023. Εκεί απομονώνεται για να γράψει. Έχει δίπλα της μια μαύρη τσάντα που περιέχει κείμενα του Δημήτρη (Κάκη) Τουμαζή τα οποία θα προσπαθήσει να βάλει στη σειρά για να διηγηθεί την ιστορία του.

Ο Σεργκέι Σεργκέγεβιτς είναι μελισσοκόμος και ζει στην «γκρίζα ζώνη» του Ντονμπάς, στην ανατολική Ουκρανία. Στο χωριό του, τη Μάλαγια Σταρογκράντοφσκα, έχουν απομείνει μόνο δύο κάτοικοι, αυτός και ο παλιός συμμαθητής του, ο Πάσκα Χμελένκο, με τον οποίο δεν έχει καλές σχέσεις. Όλοι οι υπόλοιποι συγχωριανοί έχουν φύγει για να γλιτώσουν από τον πόλεμο, που μαίνεται στην περιοχή εδώ και τρία χρόνια.

Ο συγγραφέας χειρίζεται με άνεση τη γλώσσα, δημιουργώντας εναργείς εικόνες αλλά και διαποτίζοντας τον λόγο του με αυτοσαρκασμό και ειρωνεία. Η υπόμνηση του θανάτου στα περισσότερα διηγήματα δεν αποκλείει κάτι που μοιάζει με μια έκρηξη χαράς.

Είναι 58 χρονών, μόλις έχει συνταξιοδοτηθεί. Η Μονσεράτ είναι 45, διαζευγμένη, μητέρα ενός μικρού αγοριού που μένει με τον πατέρα του στη Γερμανία. Ανάμεσά τους θα ξεκινήσει ο έρωτας –πρώτα τα φιλιά–, που θα περιέχει όλη την ομορφιά της φύσης, των σωμάτων, της ζωής.

Η ένθετη ιστορία του Λιου Σιαομπό και της συντρόφου του Λιου Σια, που ανασυνθέτει με ευαισθησία η Δήμητρα Κολλιάκου, και ο τρόπος με τον οποίο τη συνδέει με τις υπόλοιπες ιστορίες δίνει την ευκαιρία στη συγγραφέα να αναφερθεί σε θέματα όπως ο περιορισμός, ο φόβος, και ιδιαίτερα ο φόβος του θανάτου, στον οποίο αντιπαραβάλλεται η επικούρεια αταραξία.

Οι φοιτητές Γιαν Άντερς Βίλεμαρκ και Ούλοφ Άλμκβιστ ξεκινούν το 1893 από τη Στοκχόλμη για ένα ταξίδι στον βορρά της Σουηδίας. Με τα ποδήλατά τους ακολουθούν μια διαδρομή μέσα στη φύση, βάζοντας στόχο να φθάσουν σε μερικές πόλεις ως ορόσημα. Κοιμούνται κυρίως στο ύπαιθρο στη μέση του πουθενά και, κυρίως, συναντούν ανθρώπους.

Σε αυτές τις 73 μικρές βαρωσιώτικες ιστορίες, η Βίβιαν Αβρααμίδου-Πλούμπη επιστρέφει στην πόλη από την οποία έφυγε το 1974, άλλοτε όπως είναι σήμερα και άλλοτε σαν παιδί ή έφηβη, για να μας μεταδώσει με συγκλονιστική αμεσότητα και λογοτεχνικά μεστό λόγο την αγάπη της γι’ αυτό που ήταν και παραμένει πάντα για κείνην ο τόπος που γεννήθηκε.

Με άδεια του Βρετανού διοικητή, ο δημοσιογράφος- πρωτοπρόσωπος αφηγητής επισκέπτεται το στρατόπεδο, συναντώντας τους εκπροσώπους των Εβραίων σ’ αυτή την ανοιχτή φυλακή με τα αντίσκηνα, σε κάποια απόσταση από τη θάλασσα της Αμμοχώστου. Ακούει τις ιστορίες των ενηλίκων, τα παιδιά, μεταφέρει τα μηνύματά τους στον έξω κόσμο.

Στο νέο μυθιστόρημα του Γιάννη Γρηγοράκη πρωταγωνιστούν τρεις πόλεις –Θεσσαλονίκη, Λονδίνο, Παρίσι–, αλλά η πρώτη είναι στο επίκεντρο της αφήγησης που έχει ως αφετηρία τη μεταχείριση που επιφυλάχθηκε στους Εβραίους κατοίκους-δημότες της.

Ο Αντρέας, ο ήρωας της νουβέλας, είναι ένας ρομαντικός ήρωας που πλάθεται από τον συγγραφέα με αρκούντως αληθοφανή στοιχεία: είναι ένας λάτρης της ομορφιάς, της ζωής στην ολότητά της που παραμένει εκστατικός μπροστά στον κόσμο και τα ανέλπιστα «δώρα» του.