Είτε θρίλερ είτε βιβλίο πολιτικοκοινωνικό είτε βιβλίο φαντασίας με φουτουριστική ατμόσφαιρα είτε ακόμη όλα αυτά μαζί, το «Όρυξ και Κρέικ» αποτελεί ένα εξαίρετο δείγμα λογοτεχνίας της Μάργκαρετ Άτγουντ που θα έπρεπε να διδάσκεται σε όλα τα σχολεία, αν θέλουμε να ετοιμάσουμε τους ανθρώπους του μέλλοντος με ηθική υπόσταση.

Κέρινα φτερά, ξύλινοι ίπποι, πύργοι στην άμμο, οι ψευδεπίγραφες προσδοκίες του ανθρώπου να απαλλαγεί απ’ τα δεσμά της κάμπιας και να αποκτήσει φτερούγες, ψυχή αθάνατη, χυμούς ουσίας. Παιδική ηλικία.

Η συλλογή «Ερεβώδης Λειμώνας» αποτελεί απτή απόδειξη πως ο Μπελαούρης είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα δημιουργού που δεν παραμένει εγκλωβισμένος σε ένα μόνο είδος έκφρασης, θεματολογίας και γραφής αλλά προσαρμόζεται ανάλογα με το ερέθισμά του μετασχηματίζοντας σκέψη, γραφή και συναισθηματική κατάσταση για να αποδώσει την πεμπτουσία του θέματός του.

Στο νέο βιβλίο του Δημήτρη Μπουραντά, πέρα από τα λοιπά εκφραστικά μέσα του βιβλίου που τα διακρίνει η αμεσότητα, η στιβαρότητα και η καθαρότητα μιας γλώσσας δίχως τεχνάσματα ωραιοποίησης, εξαιρετικοί είναι οι διάλογοι, που μοιάζουν με διαλόγους σωκρατικούς μέσα από τους οποίους κάθε φορά εκμαιεύεται αβίαστα ένα καίριο μήνυμα.

Ο «Υπνοβάτης» καταλήγει να είναι μια έκκληση βοήθειας σε έναν νέο Μεσσία που δεν είναι άλλος από τον σύγχρονο, σαθρό άνθρωπο. Μεσσίας του ανθρώπου είναι ο ίδιος ο εαυτός του. Μόνο αυτός μπορεί να φρενάρει ετούτη την ανείπωτη κατρακύλα που απειλεί την ανθρώπινη οντότητα, την πνευματικότητά του και κατ’ επέκταση την τέχνη του.

Με ερέθισμα την αληθινή ιστορία της οικογένειας των Όβιτς, το βιβλίο ξεφεύγει από το απλό πλαίσιο μιας βιογραφίας και αποκτά μια πολυεπίπεδη νοηματοδότηση. Δεν επικεντρώνεται μόνο στις ταλαιπωρίες που υπέστησαν οι Εβραίοι νάνοι πρωταγωνιστές μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης εξαιτίας των ρατσιστικών και αντισημιτικών ιδεών του Χίτλερ.

Είναι κάποια βιβλία που μπορούν διαβάζοντάς τα να σε κάνουν να αλλάξεις την εικόνα σου για τον κόσμο, τη γλώσσα ή τη ζωή. Που καταφέρνουν να σε βγάλουν απ’ τα σχήματα που σου έχουν διδάξει και να φωτίσουν εκείνη την πτυχή της σκέψης που αποπνέει ελευθερία. Στη χορεία αυτών των βιβλίων ανήκει και «Ο εραστής».

Τα υλικά της Καρυστιάνη έχουν μια δύναμη μοναδική σαν μαγικοί καθρέφτες να σε πηγαίνουν πίσω, μαύρες τρύπες οι  λέξεις της που μεταφέρουν ακαριαία τον αναγνώστη στον χωροχρόνο  των ηρώων της, σε αυτή την πλειάδα αντιηρώων  που πάσχουν ασίγαστα, εσωτερικά για όσα υπομένουν απ’ τις απώλειες και τα σφάλματά τους για ό,τι βαφτίζουν οι ίδιοι σφάλματα.

Με κύριο χαρακτηριστικό ένα καυστικό, αυτοσαρκαστικό χιούμορ συνδυασμένο με διακειμενικές αναφορές και συνάμα με τη σπιρτάδα της ελληνικής επαρχίας που συνεχίζει να κοντράρει την ισοπέδωση και την κυριαρχία μιας άνοστης σκέψης επιβεβλημένης απ’ τους ρυθμούς της μεγαλούπολης, ο Κορτώ αποτελεί μια περίπτωση δημιουργού ξένη εντελώς με καλούπια.

Η συγγραφέας δεν αφηγείται απλώς μια οικογενειακή εποποιία αλλά δίνει την ευκαιρία σε ανθρώπους ανύπαρκτους και φανταστικούς, να ζωντανέψουν μέσα σε μια καθημερινότητα που έπλασε με ιδιαίτερο οίστρο για χάρη τους για να υπηρετήσουν και αυτοί με τη σειρά τους για χάρη της έναν απώτερο, ανώτατο ιδεολογικό στόχο: Να μιλήσουν με τη ζωή, τη δράση και τα παθήματά τους για την οδύνη του ξεριζωμού, της προσφυγιάς, της ανθρώπινης δυστυχίας που προκαλείται από αλλότριες, ασύδοτες πολιτικές αποφάσεις.

Ο Γεννάρης γράφει λογοτεχνία που μας ξεβολεύει απ’ τη νάρκη μας, κάνοντάς μας έντονα να αναρωτηθούμε τι είναι όλα αυτά που διαβάζουμε. Μας αναγκάζει να αντιμετωπίσουμε τη λογοτεχνία με τη σοβαρότητα που της αρμόζει, αποφασισμένος να ταράξει την υπνηλία του σύγχρονου μέσου αναγνώστη που συχνά αρέσκεται να ονειροβατεί όταν διαβάζει ένα βιβλίο.

Χρησιμοποιώντας τους ήρωες και την υποτυπώδη ιστορία τους, ο Δουατζής βρίσκει την ευκαιρία να επεκταθεί σε φιλοσοφικές αναζητήσεις και να δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα που διαχρονικά απασχολούν την ανθρώπινη νόηση.