Η πλοκή του μυθιστορήματος του Μιγκέλ ντε Ουναμούνο «Η θεία Τούλα» είναι απλή: η Χερτρούδις, ή Τούλα, όπως τη φωνάζουν χαϊδευτικά, αναλαμβάνει την ανατροφή των παιδιών της αδερφής της, όταν εκείνη πεθαίνει. Αντικαθιστά την αδερφή της στον ρόλο της μητέρας, μετακομίζοντας στο σπίτι της οικογένειας. Αρνείται όμως να την αντικαταστήσει στον ρόλο της συζύγου, παρά την πρόταση του χήρου, πλέον, κουνιάδου της.

Φόρος τιμής στα 140 χρόνια από τη γέννηση του Ισπανού φιλοσόφου Ορτέγα υ Γκασσέτ και εισαγωγή στη σκέψη και στο έργο του, αποτελεί η μετάφραση του δοκιμίου «Η Αποστολή του Βιβλιοθηκάριου». Ο συγγραφέας επισημαίνει τους κινδύνους της μετατροπής του βιβλίου σε αντικείμενο κοινωνικής προβολής και της αδυναμίας των αναγνωστών να προσανατολιστούν στην υπερπληθώρα των παραγόμενων βιβλίων.

Δύο είναι τα νήματα που δένει ο Βάργκας Λιόσα για να υφάνει την πλοκή στο μυθιστόρημά του «Ο άνθρωπος που έλεγε ιστορίες»: η ιστορία της φυλής των Ματσιγκένγκα στην περουβιανή Αμαζονία κι η ιστορία ενός συμφοιτητή του αφηγητή, με μια εκ γενετής δυσμορφία στο πρόσωπο.

Η έννοια του πρωταγωνιστή της ιστορίας δεν υφίσταται στο βιβλίο της Σολά: αν υπάρχει ένας πρωταγωνιστής, αυτός είναι η φύση που μας περιβάλλει, το βουνό και η βροχή, ο κεραυνός και τα δέντρα, οι αρχέγονες δυνάμεις, τα πράγματα που καθορίζουν την ύπαρξη.

Διαβάζοντας «Το τελευταίο καλοκαίρι στη Ρώμη» είναι διάχυτη η αίσθηση πως η αφήγηση δεν μπορεί παρά να έχει τροφοδοτηθεί από τις εικόνες της ζωής του Τζανφράνκο Καλίγκαριτς, και πως ο Λέο Γκατζάρα, αυτός ο αντιήρωας, που σε πρώτο πρόσωπο μας μιλά σε όλο το μυθιστόρημα, θα πρέπει να είναι ένα alter ego του συγγραφέα.

Στην αφήγησή του ο Λαμπατούτ, καθώς μετατοπίζεται από την έμφαση στη δημόσια διάσταση (τις ιστορικές συνθήκες) της παραγωγής επιστήμης στην ιδιωτική διάσταση της στιγμής της επιφοίτησης, μετατοπίζεται επίσης από την Ιστορία στη μυθιστορία. Κάθε κεφάλαιο του βιβλίου περιέχει διαφορετικό κλάσμα ιστορικής αλήθειας/λογοτεχνικής φαντασίας.

Το ερώτημα που απασχολεί τον συγγραφέα παραμένει στην περιδιάβαση αυτή σταθερό: γιατί σε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα της Ιστορίας και σε τόσο μεγάλο εύρος του κόσμου, το άστυ υπήρξε κυρίαρχη επιλογή; Γιατί έχουν επιτυχία οι πόλεις, παρά τις προκλήσεις που θέτουν στους κατοίκους τους;

Ο Μάγκρις μιλά, ένας λουόμενος κι αυτός ανάμεσα στους άλλους, στον ίδιο βραχώδη γιαλό, για την κοινή μας κατάσταση στο θέατρο του κόσμου, όπου «αν ήμασταν αληθινά και απερίφραστα ο εαυτός μας, χωρίς σκάφανδρο και χωρίς το σενάριο που πρέπει να ερμηνεύσουμε, θα ήμασταν πιθανότατα χαμένοι».

Ο συγγραφέας ακολουθεί την προσέγγιση της παρουσίασης ανά γλώσσα και σε κάθε κεφάλαιο εστιάζει, παράλληλα, όχι μόνο σε μια άλλη γλώσσα, αλλά σε ένα συγκεκριμένο ερώτημα, ακολουθώντας και μια άλλη αφηγηματική τακτική: με τον τρόπο αυτό κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, αφού κάθε ένα από τα 20 κεφάλαια είναι διαφορετικό από τα υπόλοιπα.

Ο Ζαν-Πωλ Ντυμπουά αφηγείται τη ζωή ενός φυλακισμένου, εναλλάσσοντας τον ενεστώτα του σήμερα με τους παρελθοντικούς χρόνους ενός flashback που ξεκινά στην παιδική ηλικία: πώς έγινε και ο εργατικός και ήσυχος Πωλ Χάνσεν, ο άνθρωπος που όλους τους νοιάζεται και για όλους τρέχει, βρέθηκε στη φυλακή; Με ποιες σκέψεις περνούν οι μέρες του εκεί;

Φθάνοντας στην πολύβουη Βιέννη από το χωριό του στην Άνω Αυστρία, ο δεκαεπτάχρονος Φραντς Χούχελ μαθητεύει σε ένα καπνοπωλείο και μυείται σε διάστημα μιας χρονιάς σε όλες τις περιπλοκές του κόσμου των ενηλίκων, μέσα από τις σχέσεις του με την κοπέλα που ερωτεύεται, τον ιδιοκτήτη του καπνοπωλείου και τον διασημότερο πελάτη του, τον καθηγητή Φρόυντ.

Στο «Ψηλά τις καρδιές. Μια οικογένεια στην Ανατολική Γερμανία» ο συγγραφέας Μαξίμ Λέο αφηγούμενος την ιστορία τριών γενιών της οικογένειάς του, περιγράφει την καθημερινότητα της ζωής στην Ανατολική Γερμανία, αλλά και τις ελπίδες και τις απογοητεύσεις των ανθρώπων που έζησαν σε αυτήν.