Δεκατέσσερα κείμενα γραμμένα από βικτωριανούς συγγραφείς για την Κύπρο, από το 1878 έως το 1891. Περισσότερο ή λιγότερο αναλυτικές περιγραφές του νησιού, των κατοίκων και των πλουτοπαραγωγικών του πόρων και εισηγήσεις ώστε η Κύπρος να ξεφύγει οριστικά από την εγκατάλειψη, στην οποία βρισκόταν κατά την περίοδο της μακρόχρονης Οθωμανικής κατοχής.

Ο Έρβιν Ρόμελ, γνωστός ως «Αλεπού της Ερήμου» Γερμανός στρατάρχης στο βορειοαφρικανικό θέατρο πολέμου την περίοδο 1941-43, κατάφερε όχι μόνο να παραμείνει η μοναδική προσωπικότητα που θέλει να θυμάται η μεταπολεμική Γερμανία, αλλά και να προσωποποιεί εκείνο το ιπποτικό ρητό, σύμφωνα με το οποίο η αξία του νικημένου δίνει αξία στο νικητή.

Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια μελέτη και μια μαρτυρία όσον αφορά την παρούσα κατάσταση της Πολίτικης ρωμιοσύνης -δημογραφία, οικονομική και κοινωνική ζωή, παιδεία, κοσμική και θρησκευτική ηγεσία, πολιτιστική κληρονομιά, τόποι μνήμης, σχέσεις με το τουρκικό στοιχείο. Δεν αγνοεί όμως και το βάρος της ιστορίας.

Το βιβλίο απευθύνεται στο ευρύ κοινό και ιδίως σε όσους ασχολούνται με το ζήτημα της ελληνικής ιστορικής συνέχειας. Στοχεύει να διαφωτίσει τους Νεοέλληνες για το πολιτιστικό μεγαλείο του Βυζαντίου και τη σύνδεσή του με το σύγχρονο ελληνισμό. Η μεγάλη ανταπόκριση των Νεοελλήνων αναγνωστών επισφραγίζει και επαυξάνει το αξιόλογο αυτό εγχείρημα.

Το ερώτημα που απασχολεί τον συγγραφέα παραμένει στην περιδιάβαση αυτή σταθερό: γιατί σε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα της Ιστορίας και σε τόσο μεγάλο εύρος του κόσμου, το άστυ υπήρξε κυρίαρχη επιλογή; Γιατί έχουν επιτυχία οι πόλεις, παρά τις προκλήσεις που θέτουν στους κατοίκους τους;

Με τη συγκλονιστική περιγραφή της 1ης Νοεμβρίου 1755, όταν η Λισαβόνα ισοπεδώθηκε από έναν τρομερό σεισμό, ξεκινά η μελέτη του Nicholas Shrady: στις σελίδες της εξετάζεται πώς ένα γεγονός, που είχε τεράστιο ψυχολογικό αντίκτυπο στην Ευρώπη, άλλαξε την πορεία της δυτικής σκέψης και έγινε ορόσημο για τη διάδοση του ορθολογισμού και του Διαφωτισμού.

Στα πλαίσια της συστηματικής έρευνας και διδασκαλίας του νεοελληνικού παροικιακού φαινομένου με παραδειγματική αναφορά στον Αιγυπτιώτη Ελληνισμό, εντάσσεται κι αυτό το ενδιαφέρον βιβλίο με τον αρκετά αναλυτικό τίτλο «Ο Αιγυπτιώτης Ελληνισμός στους δρόμους του βαμβακιού» από τις εξαιρετικά επιμελημένες εκδόσεις «Κέρκυρα».

Ο Γκρέιαμ Σίπλυ έπειτα από κριτική προσέγγιση παλαιότερων γενικεύσεων για την ελληνιστική περίοδο και αξιοποίηση των πιο πρόσφατων δεδομένων της ιστορικής και αρχαιολογικής έρευνας, ιδιαίτερα στον ελλαδικό χώρο, καταθέτει μια μείζονα συμβολή στη μελέτη της ελληνιστικής περιόδου.

Στο βιβλίο αναπτύσσονται δύο ευρύτερες θεματικές. Η πρώτη αμφισβητεί την ιδέα ότι ο έμφυλος διαχωρισμός, ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της παραδοσιακής ισλαμικής κοινωνίας, καταδίκαζε τις γυναίκες σε ρόλους ήσσονος σημασίας. Αντίθετα, ο διαχωρισμός των φύλων επέτρεψε τη διάρθρωση μιας ιεραρχίας ανάμεσα στις γυναίκες ανάλογης με την ανδρική.

Ο ιστορικός Ν. Γ. Νικολούδης συγκέντρωσε δεκατρία κείμενα –αποτυπώνουν τα συμπεράσματα αναζητήσεων και ερευνητικών προσπαθειών του περίπου 25 χρόνων– και τα δημοσιεύει αναθεωρημένα και εν πολλοίς συμπληρωμένα. Στο σύνολό τους διερευνούν πτυχές του πολιτικού και κοινωνικού μετασχηματισμού διαφόρων ελληνικών περιοχών από τον 13^ο έως τον 17^ο αιώνα.