[…] Ὁ κύριος Βάγιος λοιπὸν τὸ πῆρε ἀπόφαση ἀπὸ κάποια στιγμὴ καὶ μετὰ ὅτι αὐτὸ ποὺ εἶχε δὲν ἦταν μαγαζί. Ἦταν μιὰ ἀλάνα γιὰ τὶς μανοῦβρες αὐτῶν ποὺ εἶχαν κάνει λάθος στὴ στροφή. Καὶ ἔτσι ἐπέστρεψε σὲ ἐκείνη τὴ φάση ποὺ δὲν ἀνασηκωνόταν ἀπὸ τὴν καρέκλα του. Παρακολουθοῦσε τὰ αὐτοκίνητα νὰ ἔρχονται καὶ νὰ φεύγουν, ὅπως κάτι γριὲς σὲ αὐτὰ τὰ σπίτια ποὺ περνάει ἀπὸ μέσα ἀπὸ τὸ χωριὸ ἡ Ἐθνικὴ Ὁδός, ποὺ κάθονται ὅλο τὸ ἀπόγευμα σὲ μιὰ καρέκλα μὲς στὸν δρόμο καὶ μετρᾶνε ἀποβλακωμένες αὐτοκίνητα νὰ περνᾶνε τὸ ἕνα μετὰ τὸ ἄλλο. Μὲ τὸν καιρὸ ἀποθρασύνονται κιόλας, ἡ καρέκλα προχωράει ἀκάθεκτη καὶ μουλωχτὴ πρὸς τὴ μέση τοῦ δρόμου, μὲ μιὰ μακαριότητα ποὺ τὴ συναντᾶς μόνο σὲ κάτι σκυλιὰ ποὺ κάνουν σιέστα πάνω στὴ διαχωριστικὴ λωρίδα. Κάπως ἔτσι εἶχε ἐξελιχθεῖ ἡ κατάσταση, γιατὶ ἡ γριὰ μὲ τὴν καρέκλα στὸ χωριὸ εἶναι ἕνας ἀτάραχος καὶ βλοσυρὸς μάρτυρας τῆς διάλυσης τῆς ἡσυχίας της. Ἔτσι καὶ ὁ κυρ-Βάγιος, ἀποφάσισε πιὰ σὲ αὐτὴ τὴ φάση τῆς ζωῆς του ὅτι δὲν ἦταν προορισμένος νὰ πουλήσει καρέκλες, ἦταν ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ἡ ζωὴ τὸν πέταξε σὲ λάθος οἰκόπεδο. Καὶ ἔτσι ἔφτιαξε ἕνα πολὺ ὡραῖο ἐπαρχιακὸ πάρκινγκ, στὸ ὁποῖο τὰ αὐτοκίνητα δὲν πάρκαραν, ἀλλὰ ἔκαναν αὐτὴ τὴ μανούβρα τῆς λάθος στροφῆς.

Μυστικές λατρείες που αναβιώνουν, τελετουργικά που καλούν σκοτεινές θεότητες, επινοητές παραδόσεων που μπλέκονται στα δίχτυα των ίδιων τους των μύθων, χωριά που αρνούνται να αλλάξουν όνομα, κάμαρες δίχως πόρτες, γειτονιές με ιλιγγιώδη ρυμοτομία, κτίρια που κρύβουν μυστικά, ανύπαρκτοι δρόμοι, ανεπίδοτες επιστολές και στοιχειώματα οικοδομών. Ο Χρυσόστομος Τσαπραΐλης, στην τρίτη συλλογή διηγημάτων του, μετατοπίζει το πεδίο του τρόμου σε φανταστικά βαλκανικά τοπία και στις αθηναϊκές γειτονιές, επιστρατεύοντας τα εργαλεία του είδους για να ανοικειώσει το καθημερινό και να υπονομεύσει το συνηθισμένο.

Μια πόλη βομβαρδίζεται. Η δεκαεφτάχρονη Άννα και η Όλγα, η γιαγιά της, βρίσκονται στο άδειο σαλόνι του σπιτιού τους. Το κορίτσι προτείνει να φύγουν, να βρουν καταφύγιο. Η γιαγιά αρνείται. Η Άννα διαπιστώνει ότι τα πόδια της Όλγας έχουν παραλύσει. Τότε η εγγονή παίρνει τη γιαγιά στην πλάτη και βγαίνουν από το σπίτι.

Οι δύο γυναίκες σαν ένα σώμα θα έρθουν αντιμέτωπες με την αποσύνθεση ενός κόσμου, με σκιές και αγρίμια με αποκριάτικες μάσκες, με παρένθετες μητέρες και καταφύγια-φυλακές, με παιδομάζωμα, αλλά και με κάθε λογής όμορφα πλάσματα, προσπαθώντας να επιζήσουν.

Θα φτάσουν, άραγε, στα σύνορα; Και τι θα θυσιάσουν;

Μια ιστορία επιβίωσης σε μια βομβαρδιζόμενη χώρα. Μια περιπέτεια ενηλικίωσης στις φλόγες του πολέμου. Ένας αγώνας διεκδίκησης των πλέον δεδομένων, του νερού, της τροφής, της στέγης, της ασφάλειας, της αγάπης, και κάποιων όχι και τόσο αυτονόητων, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, της ειρήνης, της ίδιας της ζωής.

Το βιβλίο είναι εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα που συνέβησαν κατά τη διάρκεια του πολέμου στην Ουκρανία και κατά τη διάρκεια βομβαρδισμών κατοικημένων πόλεων, όπως στη Λωρίδα της Γάζας και σε άλλα σημεία του πλανήτη. Η ιστορία και τα πρόσωπα είναι προϊόντα μυθοπλασίας.

Η διστακτική Αλίκη, η ατρόμητη Δάφνη, η αυστηρή Μαργαρίτα και η γλυκιά Λυδία περνούν την εφηβεία τους μέσα στη χούντα. Η Άννα Δαμιανίδη τους δίνει τον λόγο εναλλάξ ώστε να διηγηθούν την ιστορία∙ η κάθε μια από τη δική της πλευρά. Όλα απαγορεύονται – εκτός απ’ ό,τι περνά από τις ίδιες: τον έρωτα και τη διερεύνηση της σεξουαλικής επιθυμίας.

Ο συγγραφέας χειρίζεται με άνεση τη γλώσσα, δημιουργώντας εναργείς εικόνες αλλά και διαποτίζοντας τον λόγο του με αυτοσαρκασμό και ειρωνεία. Η υπόμνηση του θανάτου στα περισσότερα διηγήματα δεν αποκλείει κάτι που μοιάζει με μια έκρηξη χαράς.

Δυο πρόσωπα, κεντρικοί χαρακτήρες, η Μάρω και ο Γιώργος, έχουν φύγει χρόνια από το χωριό. Και οι δύο αποφασίζουν να επιστρέψουν και να εγκατασταθούν ύστερα από καιρό, παραδομένοι στην ομίχλη των ερειπωμένων νιάτων τους, των αγκιστρωμένων λαθών τους, δέσμιοι μιας ζωής πολύ μακριά από εκείνη που ονειρεύτηκαν.

Η συλλογή διηγημάτων του Ανδρέα Νικολακόπουλου «Αποδοχή κληρονομιάς» περιλαμβάνει δεκαέξι ιστορίες με το ίδιο τέλος. Τον θάνατο.

Η Μαρία Φακίνου, στη νουβέλα της «Κλίμακα Μπόγκαρτ», καταπιάνεται με το παρελθόν σε σχέση με τη μνήμη, πώς αυτή θυμάται γεγονότα και καταστάσεις αλλά και τα παραποιεί κατά βούληση.

Τέσσερις διαφορετικές ιστορίες, τεσσάρων ανθρώπων από διαφορετικά σημεία της Ευρώπης του 19^ου αιώνα συναντιούνται στο τέλος της διαδρομής της Φλόρενς Μπλαντ, της «Δηλητηριάστρας» του Λονδίνου.

Στα επτά διηγήματα της συλλογής «Πώς πάνε τα πράγματα» συναντάμε τους πρωταγωνιστές σε στιγμές της ζωής τους αμήχανες, εκεί όπου δε μοιάζουν να είναι πια κύριοι των επιλογών τους, αβέβαιοι πώς να χειριστούν τις σχέσεις τους με τους δικούς τους.