Σε παρόμοιο μοτίβο με τα προηγούμενα βιβλία ο Dan Brown μας παρουσιάζει την προσπάθεια του Robert Langdon να σώσει τον κόσμο από έναν καταστροφικό ιό που ετοιμάζεται να εξαπολύσει ένας δισεκατομμυριούχος, πιστεύοντας ότι εξαλείφοντας κατά το ήμισυ τον ανθρώπινο πληθυσμό θα εμποδίσει την ολική εξάλειψή του. Μέσα από την ιστορία του Δάντη, ο Langdon πρέπει να βρει τα στοιχεία που θα τον οδηγήσουν στην αποκάλυψη της κρυψώνας του θανατηφόρου ιού.

Η ταινία του Ron Howard ακολουθεί, όπως και στις δυο προηγούμενες, κατά πολύ μεγάλο μέρος την πορεία του βιβλίου. Οι μικρές παρεκκλίσεις δεν αλλοιώνουν την υφή του βιβλίου, άλλωστε κατά πολλούς η γραφή του Dan Brown είναι κινηματογραφική, σχεδόν έτοιμη ταινία.

Η ερμηνεία του Tom Hanks είναι αρκετά καλή, αφού πλέον έχει δώσει μορφή στον χαρακτήρα του Langdon κι εύκολα μπορεί να τον υποδυθεί και να τον διαχειριστεί αναλόγως. Η Felicity Jones (“The Theory of Everything”) εξίσου καλή στην ερμηνεία της, πλαισιώνοντας άρτια τον Tom Hanks. Στους δευτερεύοντες ρόλους οι Ben Foster, Sidse Babett Knudsen και Irrfan Khan καλύπτουν επάξια τα συμπληρωματικά, αλλά καίρια σημεία της υπόθεσης. Ενδοιασμούς έχω μονάχα για τον Omar Sy, τον υπέροχο ψηλό που λατρέψαμε στο “The Intouchables”, ο οποίος υπερβάλλει κατά σημεία, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να πείσει καθολικά για τον ρόλο του. Το ίδιο θεωρώ και για την Ana Ularu, παρότι δευτερεύων ρόλος, μου φάνηκε αρκετά υπερβολικός εκφραστικά.

Ο Ron Howard σκηνοθετεί και αυτήν την ταινία με παρόμοιο τρόπο όπως και τις προηγούμενες. Απλώνει τη δράση κατά μήκος της ταινίας, με γρήγορο ρυθμό, στήνοντας τους χαρακτήρες στη σκακιέρα, προκείμενου να δώσει έμφαση το φινάλε. Και επιτυγχάνει να δώσει την ένταση και την αγωνία καθ’ όλη τη διάρκεια, απογειώνοντας το ενδιαφέρον προς το φινάλε. Η απεικόνιση των οραμάτων του Langdon είναι εξαιρετική σκηνοθετικά, με στοιχεία από τον πίνακα του Sandro Botticelli, που προσθέτει σημαντικά στοιχεία στην εξέλιξη της ιστορίας.

Η μουσική του πολυβραβευμένου Hans Zimmer πατάει στη βασική μελώδια που συνέθεσε στο “The Da Vinci Code”, χωρίς τρομερές εμπνεύσεις και διαφορές, ενσωματώνοντας κατά σημεία και την ηλεκτρονική μουσική. Εύκολη δουλειά για τον Zimmer, ικανοποιητικό αποτέλεσμα.

Άποψή μου είναι ότι το “Inferno” (βιβλίο) είναι εκείνο που μεταφέρθηκε καλύτερα στην κινηματογραφική οθόνη. Γιατί σε αντίθεση με τα άλλα δύο βιβλία που έγιναν ταινίες, δεν έχει τον όγκο και τις αναφορές σε στοιχεία ιστορικά που ασφυκτιούν στον κινηματογραφικό χρόνο. Ήτοι, στο “The Da Vinci Code” (ταινία) ο θεατής, που δεν είχε διαβάσει το βιβλίο, δεν προλάβαινε να επεξεργαστεί και να αφομοιώσει τα στοιχεία που παρατίθενται ενώπιόν του. Αν και σε μικρότερο βαθμό, κάτι αντίστοιχο συνέβαινε και στο “Angels & Demons”. Εδώ, από τη μία ο ίδιος ο Dan Brown που δεν εξάντλησε τα ιστορικά στοιχεία και τους γρίφους μέσα απ’ αυτά, και από την άλλη ο Ron Howard χειρίστηκε ιδανικά την ισορροπία ανάμεσα στις αναφορές και τη δράση. Αποτέλεσμα είναι μια καλή ταινία, που φαίνεται να αποδύεται σταδιακά την έννοια του αποκρυφιστικού και να διατηρεί καθαρά τον ορισμό του θρίλερ.